Fietsen en maagden

Eindelijk onze Nederlandse hobby weer op gepakt en een dagje serieus gefietst. Idee was om naar Laguna de Apoyo (kratermeer) te fietsen met onze gids, maar de gids had die dag toch geen tijd voor ons. We zijn dan wel zijn ‘jefes’, maar helaas. Hij moest het tripje voor onze voortgezet onderwijs leerlingen nog regelen. Dat stond al twee weken op zijn lijstje, maar ja, nu was het al over 2 dagen… Goed argument, slechte planning, zullen we maar zeggen.
Gelukkig stond er in het tijdschrift van Granada een artikel over fietsen en werd er een tocht de andere kant van het meer op aangeraden. Dat wilde ik al langere tijd, dus goed alternatief plan. Volgens dezelfde gids goed te doen en veilig. Stevige mountainbikes gehuurd en op pad. Joost zijn zadel was niet goed (tja, we kennen hem), dus na 200 meter weer terug naar het hotel. Wat gesleuteld en nieuwe poging. Tevreden.

Het werd een enerverende tocht. Het idee was om tot een ander klein stadje te fietsen, ongeveer 20 km verderop. Het eerste stuk was prima, behalve de vuilnis langs de kant. Dat blijft toch echt een irritatiepunt. En je ziet elke dag wel iemand achteloos een flesje of een papiertje op straat gooien. Ik kijk dan altijd extra lang en schudt met mijn hoofd. Hopelijk helpt het ooit. Afval vanuit een andere cultuur beleefd.
Gelukkig hield op het punt dat het asfalt ophield ook het vuil op. De weg werd een soort grindpad. Prima te doen, behalve als er een auto of nog erger vrachtwagen voorbij kwam, dan was het heel veel stof happen. Ik begrijp waarom mensen drempels bij hun huisjes aanleggen, zodat auto’s vaart minderen en de stofwolk die in je huisje waait net iets minder schrikbarend is. We passeerden allerlei lieflijke dorpjes, 5-6 huisjes naast elkaar, en genoten van het uitzicht op het meer naast ons en de bergen voor ons. Op een gegeven moment bereikte we de rivier, dat was ons gezegd. Leuk met een dieselpontje over. Daarna werd de weg een crime met allemaal losse stenen. Hmm, ik vond het wel mooi genoeg geweest, mijn kont begon al behoorlijk pijn te doen (niet meer gewend na die comfortabele Pino van de afgelopen jaren).
Je voelt ‘m al aankomen. De terugweg was afzien. We konden allebei niet meer fatsoenlijk op onze fiets zitten. En Joost had ook nog pap in de benen. Poeh. Toch even wat anders dan in NL een lekker rondje doen. Maar we hebben het gedaald en de voldoening en het biertje na afloop maken veel goed.

’s Avonds nog naar de kathedraal waar het belangrijkste feest van Granada zou beginnen: La Purisima van de Heilige Maagd Maria. Niet getimed, maar we kwamen precies aan op het moment dat het Mariabeeld van haar sokkel werd gehaald. Een groot spektakel met een lichtshow, een fanfare en heel veel devote mensen die de maagd begroetten. En sinds die avond bezoekt ze elke avond een andere straat. Ze wordt rondgedragen in een processie en alle inwoners van Granada (Granadinos) volgen haar. Met heel veel kabaal. Ook de nacht ervoor. Onze straat was vrijdag aan de buurt, dus dondernacht voor het eerst de oordoppen ingedaan. Vuurwerk dat je in NL niet legaal kunt krijgen. Ze heeft nu 3 straten bezocht, er volgen er nog 5 en dan gaat ze weer terug naar de kathedraal. Mooie traditie!
Net zoals Sinterklaas. Wij hebben de uit NL meegenomen pepernoten vandaag opengemaakt. Lekker!
Veel plezier allemaal!