Busavonturen duren uren....

Dit keer samen een berichtje geschreven, dus ook allebei publiceren.

Gisteren zijn we vertrokken uit 'ons' hotel om Nicaragua een beetje te leren kennen. Nou, dat is in veel opzichten gelukt!
We hadden van de touroperator in het hotel, Franklin, goede instructies gekregen welke bussen we moesten hebben om in Matagalpa te arriveren:
– eerst naar Masaya – Texaco busstation (10 cordobas, 40 eurocent ongeveer)
– dan naar Tipitapa (10 cordobas)
– en tenslotte de bus naar Matagalpa (30 cordobas)
In totaal zo'n 150 kilometer. Een tochtje van rond de drie uur in totaal.
's Ochtends eerst even naar een appartement kijken om waarschijnlijk in te trekken vanaf april, prachtige tuin, mooi appartement en mooi zwembad.

Als we vertrekken is het warm en al 11 uur. Het eerste busje brengt ons vanaf het centrale park naar een soort busterminal. Daarna in de bus richting Masaya. Bij de Texaco stappen we uit en worden bijna besprongen door taxichauffeurs. Maar we gaan als gewone mensen lekker met de bus. Na een tijdje arriveert er een bus met aan de buitenkant een man die luid roepend aankondigt dat de bus naar Tipitapa gaat. Die moeten we hebben. Het is niet zo druk in de bus want ik mag zelfs met de rugzak naar binnen. In het begin moeten we nog staan en elke keer als de bus stopt vallen we tegen andere mensen aan. Geloof dat ze het wel gewend zijn.... Uiteindelijk kunnen we zitten en zijn er diverse mensen bereid om ons te helpen wijzen waar we eruit moeten. Ons Spaans is hiervoor nog wel voldoende.
In Tipitapa staan we samen met veel anderen te wachten. Geen hele fijne plek met in elk geval één lijmsnuiver die ons blijft aanstaren. En dan komt het bericht dat er geen bus naar Matagalpa gaat. Jaja, zal wel, ze willen vast dat we een taxi nemen (dit waren we overigens al even aan het overwegen). Dan komt er, denken we, iemand van een busmaatschappij die inderdaad uitlegt dat de bus naar Matagalpa die dag in twee delen gaat. We zullen tot de 'tranque' kunnen komen, dan moeten we een stuk lopen, en daarna is er dan weer een volgende bus. We komen er niet helemaal achter wat een tranque is: wegwerkzaamheden? Maar ook het woord protest valt. We zien het wel. We worden wel gewaarschuwd dat we zullen moeten staan. En dat klopt. Na bijna een uur wachten komt er een bus met Matagalpa erop. Joost zijn rugzak wordt ergens anders (in de bagageruimte blijkt en niet bovenop; daar ligt het vol met fietsen, balken, manden eten enzovoort) gestopt.
Het is warm in de bus maar de wind waait lekker door alle openstaande ramen van de voormalige Amerikaanse schoolbus waarvan het schoolreglement nog vermeldt dat er niet op kauwgom gekauwd mag worden. Maar er staat niet dat er niet op kippepoten gekluifd mag worden of gallo pinto (nationaal gerecht van rijst en bonen) gegeten mag worden of vigoron (een soort rolletjes van geroosterde varkenshuid) dus dat doen de Nica's ook en masse. Van een aardige mevrouw kopen we een cola en hobbelen verder op weg naar de mysterieuze tranque. In Sebaco komen we dan uiteindelijk tot stilstand. Op strak nieuw asfalt mogen we verder lopen, volgens sommigen 7 km volgens anderen (die wij geloven) slechts 3 km langs grote vrachtwagens waaronder de bestuurders liggen te slapen (of in hangmatten gespannen tussen de vrachtwagens). We krijgen een beetje het gevoel van illegale Mexicanen die de grens met de VS willen oversteken of de joden die naar het beloofde land trekken. Sommigen op blote voeten en met grote koffers op hun hoofd. Wij op onze keens met ideale rugzak. Na een flinke wandeling komen we bij de oorzaak van de tranque: een wegblokkade van autobanden en stokken. We zien groepjes mannen in druk overleg. Later horen we dat deze blokkade al drie dagen duurt en is georganiseerd door veteranen van de vrijheidsoorlog die menen recht te hebben op een compensatie, wel raar dat ze dat doen terwijl de Sandinisten weer aan de macht zijn.
In het stoffige Sebaco verblijven we langer dan ons lief is. Er komt een bus aan die naar Matagalpa schijnt te gaan, echter die rijdt een stukje en gaat dan langs de weg staan. Na bijna een uur wachten, vertrekken we uiteindelijk met een volle bus naar Matagalpa! Een beetje rommelig bergstadje na het toch wel erg keurige Granada. Tijd voor lange broeken en lange mouwen, want 's avonds koelt het af tot een graadje of 16-17.
Vandaag hebben we het stadje verkend met als afsluiting een stevige, maar prachtige wandeling naar een uitkijkpunt in de bergen (1442 meter). Mooie vlinders, een boel orchideeën, bromelia's, en bomen met baarden. En vooral een hele leuke gids die allerlei legendes vertelt. Super. We zijn op vakantie in ons nieuwe land!