IS ZE WEER….

Net als jullie waarschijnlijk. Allemaal een lekkere vakantie gehad? Genoten van de Nederlandse ‘zomer’? De berichten over het weer varieerden van “braziliaanse temperaturen”, tot “gister de kachel aangedaan, hartje zomer”. Altijd een interessant onderwerp, het weer. Hier is het wat dat betreft saai, elke dag tussen de 25 en 30 graden (behalve een paar dagen tijdens het bezoek van Miranda en Arjen, en ik dus prompt de griep kreeg), en heeeeel droog. Maar afgelopen week was het tijd voor de ‘chuvas de caju’, de regen voor de cashew. Ja, het moet rond deze tijd ff een paar keer flink regenen, want anders komen er geen mooie vruchten aan de cashewbomen en hebben we geen lekkere cashewnoten. Nou, het heeft geregend. Twee enorme buien met heel veel grote bliksems. Prachtig gezicht. Helaas zat ik in beide buien, de ene keer met fiets (nat), de andere met auto (beetje gevaarlijk – want Brazilianen weten prompt niet meer hoe ze moeten rijden als het regent).

Miranda en Arjen waren dus een ruime week hier en dat was erg gezellig. Wat is Nederlands praten dan toch makkelijk. En het is zo leuk om mijn eigen plek te laten zien en te weten dat zij nu ook een voorstelling hebben van mijn leven hier. We hebben Brasilia verkend, ook plekjes waar ik nog niet was geweest. Zo was daar de Don Bosco-kerk. Ik heb nog nooit zoveel glas-in-lood gezien. Hoe kan dat zware balkon alleen op glas steunen? Ik vond het prachtig. Die Oscar Niemeyer (architect) is toch wel een genie. Verder naar Paranoa, een satellietstad in de buurt van Brasilia, geweest. Een collega, Dadir, woont daar en had al een paar keer gezegd dat ik de werkelijkheid buiten Brasilia moest leren kennen. Want waar ik woon is een supermoderne stad die Brazilianen uit het hele immense land herbergt, maar die toch niet helemaal representatief voor Brasil is. Wij dus in mijn Ford Ka naar Paranoa. Dadir zou ons rond 15u ontmoeten. Aangezien wij nog moesten lunchen, gingen we vast wat eerder. Hmm, en dan voel je je toch ineens wel erg kwetsbaar en blank…. Sloppen, armoedige huisjes, en het feit dat ik vertelde dat Paranoa bekend staat als gevaarlijkste stad in de buurt, zorgden dat we ons toch ff niet op ons gemak voelden. Maar weinig keuze, dus stad binnengereden en in een tentje voor 5 euro met z’n 3-en gegeten en dan merk je al snel dat het ook allemaal wel weer meevalt. Dadir was daarna een uitstekende gids. Hij vertelde hoe hij daar was opgegroeid. Paranoa is ooit begonnen als een invasie: met heel veel mensen tegelijkertijd wordt een stuk land bezet, snel kleine huisjes opgebouwd en niemand haalt je er meer af. Dadir vond het geweldig om daar te wonen. Altijd buiten, veel vrienden en familie, dansen, capoeira. Een verhaal dat ik al eerder had gehoord. Niks armoede, ellende, gevaar. Zoals wij denken. Na ongeveer 15 jaar besloot de regering dat de invasie gelegaliseerd moest worden. De bewoners kregen een stukje grond toegewezen op een andere plek en daar is nu de stad Paranoa met ongeveer 50.000 inwoners. Echt Brasil...
Inmiddels is er in de buurt van Paranoa alweer een andere invasie, daar wonen nu al meer dan 20.000 mensen. In houten huisjes met plastic, maar misschien wel net zo gelukkig als die meneer in dat enorme huis aan het Lago Sul (soort Bloemendaal, zeg maar, maar dan nog een graadje erger).

Vond het een bijzondere ervaring en wil jullie die op deze manier meegeven.

Verder zijn we een lang weekend naar de Chapada dos Veadeiros geweest, waar ik vorig jaar ook al met Bart was geweest, maar wat wederom relaxed en mooi was. Prachtige zonsondergang, mooie wandeltocht, heerlijke watervallen en een raar maanlandschap gevormd door rivieren die er in deze droge tijd niet zijn, maar in januari zorgen voor het uitslijpen van de stenen.
Brasil blijft me verbazen qua natuurlijke schoonheid.

En dan een samenvatting van wat er nog meer was de afgelopen zes weken:
· Een weekendje Rio omdat Saskia en Sam daar waren. Strand, caiperinha’s, samba, dames op leeftijd die doen alsof ze twintig zijn, en eindelijk het Christusbeeld gezien. Indrukwekkend. Zo’n simpel beeld, maar zoveel emotie. We hadden geen fototoestel bij als echte toeristen, maar jullie kunnen het zo via Google vinden (of ook op bezoek komen, haha).
· Het Assembleia van Cimi, de 2-jaarlijkse vergadering voor heel Cimi. Een week op het buitenverblijf met veel discussies, gesprekken, leermomenten, verhalen over het leven met indianen (na mijn contract, ga ik ze allemaal bezoeken en een boek schrijven), en ‘s avonds culturele presentaties. En tuurlijk forro, dansen. Omdat mijn camera gejat is, geen foto van de forro toen, maar wel eentje van tijdens mijn housewarming. Met Rodrigo, die op dit moment in Duitsland samen met zijn Duitse vriendin kijkt of hij de Braziliaanse warmte niet teveel mist …
· Weekendje Pirenopolis, stadje hier in de buurt, met prachtige watervallen. Ik was met Valeria, een collega die 1000 kilometer hier vandaan op het gebied van onderwijs met indianen werkt. Indianen die nog maar sinds een paar jaar contact met blanken hebben en die bijvoorbeeld geen geld kennen. Kun je het je voorstellen???
· Bezoek gehad van Marcel Haenen, NRC-correspondent voor Latijns-Amerika. Hier ivm de corruptiezaak die zorgt dat er niet meer geregeerd wordt en die waarschijnlijk zal uitlopen in het vallen van de regering. Marcel heeft van zijn bezoek geprofiteerd en is via mij ook op bezoek geweest bij indianen in het westen. Afgelopen zaterdag stuk in NRC-Handelsblad.
· Laatste bezoek was van Winfried, een CMC-collega, die in Brasilia moest zijn ivm een publieke hoorzitting over het bezetten van indianengebied door Aracruz, de cellulosefabriek die oa produceert voor de Tempo-zakdoekjes.

En dan vanaf komende woensdag Magali, mijn Braziliaanse collega die in NL de zaak behartigt. Kortom, ik verveel me niet (en dan heb ik het nog niet eens gehad over alle feestjes en barbeques de afgelopen weken) en het gaat me nog steeds goed. Gelukkig.
En jullie?