EN NEDERLAND IS OOK HEEL MOOI!

Dat heb ik de afgelopen twee weken weer mogen meemaken. Zeker met die sneeuw in Limburg, prachtige vergezichten en heerlijk sleeën.
Maar eerst tuurlijk voor jullie allemaal een FELIZ ANO NOVO! Een heel gelukkig nieuwjaar met al het moois wat jullie wensen.
Sinds gisteren weer terug in Brasil, maar wel met een Hollands griepje, dus nog even rustig aan. Dat mag ook wel na een nogal enerverend december. Met het bezoek van Stephan, de opnames voor Llink en mijn tijd in Nederland.

STEEF
Met Steef was het vooral heel erg leuk. Hij is eerst een klein weekje bij mij in Brasilia geweest om een beetje te wennen aan die gekke Brazilianen. Heeft braaf Portugese les genomen bij mijn juf, is met me mee geweest naar een soort yoga, heeft keurig de toeristenplekken bezocht (in de regen) en is ondergedompeld in de Braziliaanse muziek met volgens mij als hoogtepunt een concert van Maria Rita, of was het toch de film over Vinicius, of misschien die Yomanda die gitaar speelde alsof hij een brief aan het schrijven was, zo gemakkelijk. De Braziliaanse muziek had Stephan toch al te pakken en dus zong hij op het laatst voor al mijn ‘kritische journalistenvriendjes’ Caetano Veloso alsof het niks was. Prachtig.
Samen zijn we ook nog naar Cunha geweest, een dorp in de buurt van Sao Paulo, waar een vriend van de zus van Stephan een restaurant en een leven heeft, Gerwin heet hij, en hij heeft ook nog ooit in Wageningen gestudeerd. Het was prachtig daar, Atlantisch bos met heuvels, en vooral ook erg gezellig met zo’n maffe Hollandse homo. Die gaat niet meer terug naar Nederland.
Stephan ging daarna alleen op pad en ik met Llink.

LLINK
Ik denk dat jullie wel mee hadden gekregen dat ik een verhaaltje had geschreven in verband met een alternatief jaaroverzicht dat de omroep Llink wilde maken. En met jullie steun werd het verhaaltje uitgekozen en moest ik in een week tijd een reisje voor twee reporters uit Nederland organiseren. Veel verkleinwoorden in voorgaande zinnen, maar het was een enorme klus en een nog grotere ervaring. We waren namelijk onverwacht aanwezig bij een ontruiming van een indianengebied. Ik wist vooraf dat het een conflictgebied was, maar niet dat het zo zou gaan lopen. Op de ochtend van de ontruiming werden we opgeschrikt door een helicopter en toen deze voor de derde keer over kwam vliegen en een duikvlucht op een handjevol indianen maakte, wisten we dat het menens was. Even hierna verschenen aan de horizon drie bussen en een aantal auto’s. In totaal een kleine 200 man aan politie. Hoezo intimiderend? Hoezo psychologische druk? En als het dat al voor ons was, wat moet het dan zijn voor al die kinderen? Op het moment van de ontruiming, merkte ik dat ik in mijn hoofd rustig kon blijven (waarop mijn Cimi-baas zei dat ik geslaagd was om bij Cimi te werken), ook nog toen de twee reporters van Llink mee moesten naar het politiebureau omdat ze geen vergunning hadden om te filmen, maar ik heb inmiddels een hele nare associatie elke keer als ik een helicopter hoor of zie. En in één klap werd duidelijk waarom ik dit werk doe.
Voor degene die het item van Llink over indianen in Brazilië gemist hebben, het staat op internet: http://www.llink.nl/Februari_Waargebeurd_indianen.492.0.html
Ook de verhalen over de ontruiming, het oppakken van de reporters van Llink en de gebeurtenissen daarna (in brand steken akkers van de indianen, moord van één van de indianenleiders op kerstavond, dood van twee kinderen) zijn daar te lezen.
Er is maar één woord hier van toepassing: onrecht!

NEDERLAND
En twee dagen na de ontruiming zat ik in het vliegtuig naar Nederland. Dan stap je zomaar een hele andere wereld binnen. En dat is ook goed. Heerlijk verwend worden door familie, lekker kersteten maken, maar ook zuurkool eten, bijkletsen met heel veel vrienden (en heel veel niet, sorry), slapen in allerlei verschillende bedden in oude en nieuwe huizen, op kraamvisites bij Sibren en Mats (inmiddels trotse bezitters van echte braziliaanse slippers), sleeën in de Limburgse heuvels, mooi wezen op een sprookjeshuwelijk in wit Limburg, oud op nieuw vieren in Amsterdam (het kan tippen aan Copacabana in Rio), kerststal kijken in de St Jan in Den Bosch, met een kaarsje voor Onze Zoete Lieve Vrouwe, en natuurlijk ons nieuw wereldmensje Fenna bewonderen, met trotse ouders Miranda en Arjen.
Kortom, het leken wel vier weken in plaats van twee. En ik heb ervan genoten.
De volgende keer Nederland zal waarschijnlijk even op zich laten wachten, want de familie komt deze kant op in juli. Ik zie ernaar uit om hen mijn leventje hier te laten zien. Nog meer liefhebbers??

Oh ja, mijn HUIS is per 1 februari weer te huur. Nog gegadigden?