BEDEVAART

Maar voordat ik daar over begin, eerst een leuk weetje: de telenovela – de soap – op dit moment, geheten ‘Bladzijden uit het leven’ (paginas da vida) speelt zich gedeeltelijk af in Amsterdam!! En dus heeft iedereen inmiddels een mening over ons kikkerlandje: Wat ontzettend mooi. Al die bloemen zijn echt? Wonen mensen echt in die boten? Die kanalen zijn wel heel bijzonder. Zijn die plekken waar ze koffie drinken in werkelijkheid ook zo? En ik wil ook wel een van die biertjes proberen enzovoort. Ik heb tuurlijk inmiddels ook gekeken en het ziet er inderdaad goed uit. De lucht is wel opvallend vaak blauw en de zon doet het ongekend goed. Er is gefilmd in de lente, lijkt het, en de Braziliaanse hoofdrolspelers lopen met handschoenen en mutsen op. Fietsen aan de hekken van het kanaal met een schattig mandje met bloemen aan het stuur… We fietsen in sneltreinvaart van het Leidseplein naar een open gebied met heel veel molens (Kinderdijk?)…. En tuurlijk ontbreken de dames in de ramen niet.

En dat is een mooie overgang naar waar ik het eigenlijk met jullie over wil hebben. Mijn eerste bedevaart afgelopen weekend: Romaria dos Martires. Ofwel bedevaart voor de martelaren. Eens in de vijf jaar wordt in Prelazia … in Mato Grosso, noord-west Brazilië deze bedevaart gehouden. Volgens de officiële cijfers waren er 4000 deelnemers, ik heb ongeveer de helft ervan gezien (Brazilianen hebben niet zo’n goed cijferbesef, 2x2 wordt met de rekenmachine uitgerekend). We vertrokken vrijdagochtend met een klein busje vanuit CIMI voor een trip van zo’n 17 uur. In het gezelschap waren naast CIMI-collega’s ook een aantal indianen, zijnde familieleden van de martelaren die herdacht werden. Marcos Xukuru en Dona Zenilda Xukuru, respectievelijk de zoon en echtgenote van een belangrijke indianenleider die in 1998 door een politie-agent was vermoord. En de moeder van Galdino Pataxó Hã-Hã-Hãe, Dona Minervina, die in 1997 door een aantal jongeren in brand was gestoken, terwijl hij onwel was geworden in een bushokje en even was gaan liggen. De moeder van Galdino heeft de leeftijd van 80 al bereikt, maar is nog zo kwiek als wat. Draait zich niet om voor een trip zoals deze, slaapt rustig op een dun matrasje op de stenen vloer, en vertelt trots dat ze het traject desnoods lopend zou hebben afgelegd. En ik geloof het ook nog. Ze straalde zo’n kracht uit. Evenals Dona Zenilda. Een ingetogen mooie vrouw, die tijdens de openingsceremonie van de bedevaart een Xukuru-lied zong met zo’n overtuiging dat alle aanwezigen wel kippenvel moeten hebben gekregen. Marcos speelde verder een belangrijke hoofdrol, omdat hij een bekend leider is in heel Brazilië en ‘petekind’ is van Bisschop Pedro. Deze Bisschop is eveneens een beroemdheid in Brazilië, omdat hij zich zijn hele leven al in heeft gezet voor armen, onderdrukten, kleine boeren en indianen: “Dat ieder hier aanwezig het ideaal blijft verdedigen en blijft strijden voor rechtvaardigheid aan het volk.”

Het was een bijzondere ervaring. Ik ben natuurlijk katholiek opgevoed, maar heb daar inmiddels mijn eigen versie van gemaakt. En bidden in het portugees is niveau 15. Dus ik vond het vooral indrukwekkend hoe iedereen zo mee deed, heel veel zingen, dansen, buiten.
‘s Avonds was er een ceremonie waar de indianen het vuur ontstoken en aan dat vuur kon iedereen zijn kaarsje aansteken. Daarna een processie van 6 kilometer waarbij een groot kruis werd meegedragen en vlaggen van alle martelaren. Om de zoveel meter werd er stilgestaan bij grote fakkels en daar werd dan gebeden of gesproken. En continu werd er gezongen (er was een grote geluidswagen bij). Na vier uur kwamen we bij de kapel en daar werd brood verdeeld.
De volgende dag was er om 8.00u een mis, met wel 15 paters en bisschoppen. Ook hier weer veel zingen en energie. Het deed me een beetje denken aan de de Oogstdankvieringen van vroeger in het Natuurtheater in Heeswijk.
Wat doet dit nu met me?, vroeg iemand. Tja, ik ben niet ineens van plan om in te treden en zuster te worden, en ik word ook niet ineens meer of minder katholiek, nee, het was voor mij een moment van geloofsbeleving. En geloof heeft voor mij een hele brede betekenis.

Ok, genoeg gefilosofeerd. Ik heb vakantie! Morgen komt mijn familie aan in Rio en gaan we drie heerlijke weken door Brazilië beleven. Daarover vast meer de volgende keer.

De foto’s zijn van de bedevaart en ook nog een paar van het bezoek van Walney aan Brasilia. Eveneens een heerlijk weekend.
Abracos Geertje