TWEEDE NEDERLANDSE INVASIE
Door: Geertje van der Pas
Blijf op de hoogte en volg Geertje
21 Augustus 2006 | Brazilië, Brasília
Duurde de eerste Nederlandse invasie in Brasil nog bijna 25 jaar (1630-1654), de tweede hield slechts een kleine drie weken stand. Pa, ma, Carla, Jan, Arno, Marleen, Jeroen en Annemieke hebben erg hun best gedaan om die Brazilianen te snappen en ze pasten zich tot op grote hoogte aan, maar helaas, het kikkerland had toch hun voorkeur (althans tot op dit moment, je weet maar nooit waar die mooie nichtjes en neef van mij ooit gaan belanden).
De vakantie van familie van der Pas zit er weer op. En die van mij dus ook. Ik was nog wel een weekje langer in de staat Pernambuco, noordoost-Brazilië, het veld in naar de Truka en Xukuru-indianen, maar ben ook nu weer thuis, in Brasilia. De familie heeft de afgelopen week alle verhalen alweer kunnen vertellen aan meelevende ooms, tantes en andere belangstellenden (dank voor alle reacties op het vorige bericht op de site!), maar toch ook nog een kort verslagje van mijn kant.
Allereerst: Ik ben trots op ze! Het is toch niet niks: ruim 70 jaar (of 50) niet in de tropen geweest en dan gedropt worden in de chaos van Brasil. Nu hadden ze een goede gids geregeld die zo af en toe wat voor ze kon vertalen en het een en ander kon uitleggen, maar toch, het is wel effe aanpassen. Kwarteleitjes die je net zoals gewone eitjes van hun schil moet ontdoen (en dus niet zo in je mond moet stoppen, pa), bier dat ineens cerveja heet en dat in flessen van 600 ml komt, temperaturen van 5 (de watervallen van Foz) tot rond de 30 graden (alle andere plaatsen), vlees met onbekende namen (en ik ben geen kenner), niet met al dat geld over straat, Jan, en het lijkt of ze hier van straten zonder gaten of hobbels ook nog nooit hebben gehoord. En dan heb ik het nog niet gehad over de grote verschillen tussen arm en rijk, met de gevolgen vandien (kinderen die allang op bed moeten liggen, maar die aan je tafel vragen of ze een stuk vlees mee mogen nemen dat wij laten liggen; of het feit dat in de goede hotels waar wij verbleven altijd minstens 10 man personeel teveel staat, omdat lonen hier zo laag zijn; en de enorme hoeveelheid aan kraampjes en verkopers, speciaal daar waar toeristen zijn). Ook de innige omhelzingen van de Brazilianen zorgden dat wij niet altijd wisten waar te kijken of wat te doen (ikke uitgezonderd inmiddels, ik doe net zo hard mee). Bij Josemo, onze chauffeur in Brasilia, mijn collega van Cimi, hebben ze inmiddels een plaats in zijn hart veroverd. Zonder met elkaar te kunnen praten, maar met stroopwafels (daar zijn ze inmiddels bij mij op kantoor aan verslaafd), een dynamo (bestaan hier niet, en ik had pa gevraagd er eentje voor hem mee te nemen, omdat hij zo weg was van die op mijn fiets – nu ontbreekt alleen de lampenkop nog…) en vriendelijkheid (een goede cachaça) kom je een heel eind.
We hebben veel gezien en dat kunnen vooral foto’s zeggen. Bij dit bericht een selectie, maar ik geloof dat er in Heeswijk nog 200 meer te zien zijn. Rio de Janeiro (Christusbeeld, Copacabana, Suikerbroodberg), Parati (bootreisje, oud koloniaal stadje uit de 16e eeuw, avontuur in de bomen en bij de watervallen), Petropolis (waar de keizer in de 18e eeuw zijn buitenverblijf had), Foz de Iguaçu (sinds 16 jaar nog nooit zo droog geweest), Brasilia (architect Oscar Niemeyer, mijn appartement, de nagelstudie met de vriendelijke dames, Cimi en vooral de chácara – het vormingscentrum van Cimi waar we sliepen, een lekker natuurlijk zwembad, en chorro-muziek), Pirenopolis (een prachtige pousada en we hebben het niet gehaald tot de watervallen, toch niet zo’n helden als het om bergen gaat), Olinda/Recife (mooiste hotel, processie van nosso senhor ??, gregoriaanse mis, winkelen, strand met gevaarlijke golven, maar niet voor Annemieke, Jeroen en Marleen, en het, nooit leuke, vertrek).
Ik heb genoten van hun aanwezigheid, ook op de momenten dat het ff wat moeilijker ging, want die horen er simpelweg bij, en ben blij dat ze nu een beetje een idee hebben van mijn leventje hier en van mijn geliefd Brasil.
Morgen begint voor mij het echte leven weer.
En daar? Ook allemaal een fijne vakantie gehad?
Liefs, een Braziliaanse abraço/omhelzing
Geertje
De vakantie van familie van der Pas zit er weer op. En die van mij dus ook. Ik was nog wel een weekje langer in de staat Pernambuco, noordoost-Brazilië, het veld in naar de Truka en Xukuru-indianen, maar ben ook nu weer thuis, in Brasilia. De familie heeft de afgelopen week alle verhalen alweer kunnen vertellen aan meelevende ooms, tantes en andere belangstellenden (dank voor alle reacties op het vorige bericht op de site!), maar toch ook nog een kort verslagje van mijn kant.
Allereerst: Ik ben trots op ze! Het is toch niet niks: ruim 70 jaar (of 50) niet in de tropen geweest en dan gedropt worden in de chaos van Brasil. Nu hadden ze een goede gids geregeld die zo af en toe wat voor ze kon vertalen en het een en ander kon uitleggen, maar toch, het is wel effe aanpassen. Kwarteleitjes die je net zoals gewone eitjes van hun schil moet ontdoen (en dus niet zo in je mond moet stoppen, pa), bier dat ineens cerveja heet en dat in flessen van 600 ml komt, temperaturen van 5 (de watervallen van Foz) tot rond de 30 graden (alle andere plaatsen), vlees met onbekende namen (en ik ben geen kenner), niet met al dat geld over straat, Jan, en het lijkt of ze hier van straten zonder gaten of hobbels ook nog nooit hebben gehoord. En dan heb ik het nog niet gehad over de grote verschillen tussen arm en rijk, met de gevolgen vandien (kinderen die allang op bed moeten liggen, maar die aan je tafel vragen of ze een stuk vlees mee mogen nemen dat wij laten liggen; of het feit dat in de goede hotels waar wij verbleven altijd minstens 10 man personeel teveel staat, omdat lonen hier zo laag zijn; en de enorme hoeveelheid aan kraampjes en verkopers, speciaal daar waar toeristen zijn). Ook de innige omhelzingen van de Brazilianen zorgden dat wij niet altijd wisten waar te kijken of wat te doen (ikke uitgezonderd inmiddels, ik doe net zo hard mee). Bij Josemo, onze chauffeur in Brasilia, mijn collega van Cimi, hebben ze inmiddels een plaats in zijn hart veroverd. Zonder met elkaar te kunnen praten, maar met stroopwafels (daar zijn ze inmiddels bij mij op kantoor aan verslaafd), een dynamo (bestaan hier niet, en ik had pa gevraagd er eentje voor hem mee te nemen, omdat hij zo weg was van die op mijn fiets – nu ontbreekt alleen de lampenkop nog…) en vriendelijkheid (een goede cachaça) kom je een heel eind.
We hebben veel gezien en dat kunnen vooral foto’s zeggen. Bij dit bericht een selectie, maar ik geloof dat er in Heeswijk nog 200 meer te zien zijn. Rio de Janeiro (Christusbeeld, Copacabana, Suikerbroodberg), Parati (bootreisje, oud koloniaal stadje uit de 16e eeuw, avontuur in de bomen en bij de watervallen), Petropolis (waar de keizer in de 18e eeuw zijn buitenverblijf had), Foz de Iguaçu (sinds 16 jaar nog nooit zo droog geweest), Brasilia (architect Oscar Niemeyer, mijn appartement, de nagelstudie met de vriendelijke dames, Cimi en vooral de chácara – het vormingscentrum van Cimi waar we sliepen, een lekker natuurlijk zwembad, en chorro-muziek), Pirenopolis (een prachtige pousada en we hebben het niet gehaald tot de watervallen, toch niet zo’n helden als het om bergen gaat), Olinda/Recife (mooiste hotel, processie van nosso senhor ??, gregoriaanse mis, winkelen, strand met gevaarlijke golven, maar niet voor Annemieke, Jeroen en Marleen, en het, nooit leuke, vertrek).
Ik heb genoten van hun aanwezigheid, ook op de momenten dat het ff wat moeilijker ging, want die horen er simpelweg bij, en ben blij dat ze nu een beetje een idee hebben van mijn leventje hier en van mijn geliefd Brasil.
Morgen begint voor mij het echte leven weer.
En daar? Ook allemaal een fijne vakantie gehad?
Liefs, een Braziliaanse abraço/omhelzing
Geertje
-
21 Augustus 2006 - 12:06
Willeke:
Wat een mooie familie en wat een mooi land! Saudades e abracos, x -
21 Augustus 2006 - 12:50
Lizette:
Prachtige familie en ik kan me levendig voorstellen dat je blij was om ze een stukje van jouw leven te laten zien. Ik ben ook altijd weer blij om onze Willem te zien en die woont dan (relatief) niet zó ver weg. Wij hebben een stukje van Europa iets beter verkend en zijn neergestreken in Oostenrijk, waar we ons door de hoge tempuraturen ook even in Zuid-Amerikaanse sferen waanden. Hier is verder alles prima. Groetjes, Lizette. -
21 Augustus 2006 - 16:16
Familie V D Pas:
bedankt voor de mooie berichten en de leuke foto,s we hebben genoten van de mooie reis hier is alles goed tot ziens
de familie -
21 Augustus 2006 - 17:02
Susan:
Klinkt weer als een top vakantie, leuk hoor met de hele familie en mooie foto's. Wat zal het stil zijn bij jou -
21 Augustus 2006 - 17:05
Carla:
Leuk om jouw verhaal te lezen. Ik moet nog aan m'n verslag beginnen.Jij schrijft altijd zo gezellig. Maar dat is natuurlijk ook je vak.En wederom mooie fotos's.
Groetjes Carla -
24 Augustus 2006 - 12:48
Noby:
hey... t was even zoeken... maar gelukt.. :-)
Wat een onwijs mooie foto's zitten er tussen zeg! uitvergroten en ophangen..
echt heel gaaf!
ik stuur je wel even mijn @dres...
Grtz,
Jaco
-
24 Augustus 2006 - 13:16
Geertje:
Aan Jaco > stuur even je e-mailadres direct aan mij (geertje-pas@zonnet.nl). Anders gaat het niet lukken, haha. -
24 Augustus 2006 - 21:29
Jaco:
You have got mail.. :-)
leuk zeg dit... -
30 Augustus 2006 - 10:40
Inge:
He Geert, leuk weer om te zien. Die Brabanders doen 't toch maar goed over de wereld.
Groeten Inge -
10 September 2006 - 10:05
Riet Van Der Pas:
Hallo Geertje,
Ik heb het mooie verslag van jullie vakantie gelezen en bij jullie thuis de prachtige foto's gezien. Wat een geweldige reis. Jullie hebben er allemaal van genoten en wij hebben een beetje inzicht hoe jij het daar naar je zin hebt.
Groetjes Riet van der Pas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
